We willen niet alleen zijn. We houden er niet van. En juist op momenten dat er niemand bij ons is – in een leeg huis, in stilte – gebeuren de grootste wonderen.
We ontkoppelen ons dan van de behoefte om ons aan te passen aan mensen en omstandigheden. We kunnen het "moeten" uitschakelen. We bevrijden onszelf van het vergelijken met anderen, van het streven om het beste uit onszelf te halen, en van de invloed van anderen in de vorm van verwachtingen, meningen en oordelen.
Dit is een bijzondere tijd waarin externe prikkels verzwakken of zelfs volledig verdwijnen. De hele ruimte die we bewonen is van onszelf en voor onszelf. We kunnen doen wat we willen, of we kunnen helemaal niets doen. En toch...
We zijn bang om alleen te zijn, omdat we in stilte onszelf horen. In stilte komt er veel naar boven - onze angsten, onzekerheden, gevoelens van tekortschieten en niet goed genoeg zijn. Onze gedachten razen en overweldigen ons. Ons lichaam voelt zich plotseling ongemakkelijk – we voelen spierspanning, pijntjes en vermoeidheid overweldigt ons. En hoewel rust van de buitenwereld betekent dat we al onze energie voor onszelf hebben, voelen we weerstand en tegenzin. We willen opstaan en iets gaan doen om aan deze gevoelens te ontsnappen.
Ondertussen is het beste wat we voor onszelf kunnen doen in deze staat van ongemak blijven. Want wanneer we constant naar onszelf door de ogen van anderen kijken – familie, vrienden, collega's, bazen en alle onbekende mensen die we dagelijks zien – stoppen we met aandacht te schenken aan onze eigen behoeften. Alleen zijn met onszelf, al is het maar een paar minuten, laat ons voelen wat er echt met ons gebeurt en wat we nodig hebben.
Je gaat zitten, je haalt een paar keer diep adem en... je zakt weg in jezelf. Je volgt je ademhaling, steeds dieper in je lichaam. Verschillende sensaties en gedachten komen in je lichaam op. Chaos. Overweldiging. Onrust. Maar je blijft ademen en je lichaam en geest beginnen zich geleidelijk over te geven aan het ritme van je ademhaling. Het wordt rustiger. Je voelt je hart kloppen, je hoort het bloed door je aderen stromen. Je lichaam voelt zwaar aan – je spieren ontspannen zich en absorberen de voedzame zuurstof die er in grotere hoeveelheden naartoe stroomt. Eindelijk vertragen ook je gedachten. Je neemt ze waar, de positieve en de negatieve. Zonder oordeel.
Vraag je lichaam wat het nodig heeft. Vraag jezelf wat jij nodig hebt. Nu heb je de kans om meer te horen. Er is tenslotte niemand anders in de kamer behalve jij, en niets anders doet ertoe. Dit is jouw tijd. Neem het voor jezelf. Misschien wil je lichaam een warme douche en uitslapen onder een deken. Of het wil meer bewegen, of andere voeding krijgen. Soms vraagt je geest je om te stoppen met zoveel denken, om te stoppen met piekeren. Jouw emoties zoeken een uitlaatklep, maar tot nu toe heb je ze steeds dieper weggestopt. Misschien willen ze een uitlaatklep in huilen, lachen of bewegen. Of dat je ze opschrijft of uitschreeuwt. Doe het. Volg de behoefte.
Alleen zijn, bij voorkeur elke dag, is gezond. Het verbetert ons welzijn en helpt ons bewust te worden van wat ons dwarszit in ons leven en wat we willen veranderen. Het is een geschenk van onszelf aan onszelf.